
Otyłość to duży problem zdrowotny – na dodatek o wymiarze globalnym. Według danych Światowej Organizacji Zdrowia (WHO), od 1975 roku liczba osób z otyłością niemal się potroiła. W 2022 roku na świecie żyło ponad 1 miliard osób z otyłością, w tym aż 340 milionów dzieci i nastolatków. Problem dotyczy nie tylko krajów rozwiniętych – coraz częściej także biedniejsze państwa zmagają się z epidemią nadwagi.
Według raportu Narodowego Funduszu Zdrowia (NFZ) z 2023 roku, co druga dorosła osoba w Polsce ma nadwagę, a co piąta – otyłość. Około 25 proc. kobiet i 30 proc. mężczyzn w Polsce cierpi na otyłość, a wśród osób powyżej 60. roku życia problem ten dotyczy nawet 40–45 proc. populacji.
Otyłość i jej skutki
Otyłość powoduje m.in. wzrost zachorowań na cukrzycę typu 2 (według danych NFZ, 90 proc. chorych na cukrzycę typu 2 ma nadwagę lub otyłość), coraz większą liczbę przypadków nadciśnienia, miażdżycy i chorób serca, a także zwiększone ryzyko wystąpienia niektórych nowotworów (np. jelita grubego, piersi, trzustki).
Otyłość a cukrzyca - orzeczenie o niepełnosprawności
Osoby, które wskutek otyłości zachorowały na cukrzycę, mogą zostać uznane za osoby z niepełnosprawnością. Cukrzyca jest chorobą przewlekłą oznaczaną w systemie orzekania o niepełnosprawności symbolem 11-I.
Osoby, które posiadają orzeczenie o stopniu niepełnosprawności mogą korzystać z wielu ulg i przywilejów. Mogą otrzymać m.in.:
- zasiłek pielęgnacyjny w wysokości 215,84 zł miesięcznie (dla osób ze znacznym stopniem niepełnosprawności lub powyżej 75 lat),
- świadczenie pielęgnacyjne dla rodziców i opiekunów dzieci z orzeczeniem o niepełnosprawności (w wysokości nawet 3287 zł miesięcznie),
- dofinansowanie turnusów rehabilitacyjnych przez PFRON,
- ulgę rehabilitacyjną w PIT, np. na adaptację mieszkania, przystosowanie pojazdu czy zakup sprzętu i leków,
- kartę parkingową dla osób ze znacznie ograniczoną mobilnością,
- zwolnienie z płacenia abonamentu RTV (w przypadku osób ze znacznym stopniem niepełnosprawności oraz osób po 75. roku życia),
- pierwszeństwo w korzystaniu ze świadczeń zdrowotnych m.in. u lekarza rodzinnego, lekarzy specjalistów i w szpitalach.
- brak konieczności skierowania do specjalisty (w przypadku osób ze znacznym stopniem niepełnosprawności).