Spis treści
Włókniaki a cukrzyca
Badacze z Thiruvananthapuram przeanalizowali 150 pacjentów z włókniakami i porównali ich wyniki z identyczną grupą osób bez żadnych zmian skórnych. Każdy uczestnik przeszedł wywiad, dermatologiczne badanie fizykalne oraz testy glikemii – zarówno na czczo, jak i po posiłku. Cukrzycę diagnozowano zgodnie z wytycznymi American Diabetes Association.
Wyniki były jednoznaczne. W grupie z włókniakami cukrzycę typu 2 rozpoznano aż u 49,3 proc. badanych, podczas gdy w grupie kontrolnej – u 34 proc. Różnica była istotna statystycznie i wskazuje, że osoby z włókniakami chorują na cukrzycę niemal dwukrotnie częściej.
Jak podsumowują autorzy, u osób z włókniakami zagrożenie rozwinięciem cukrzycy jest znacząco większe niż w populacji ogólnej.
Zaskakująca korelacja
Jednym z najciekawszych elementów badania okazała się zależność między tym, jak długo pacjent miał włókniaki, a jak długo chorował na cukrzycę. Im dłużej obecne były zmiany skórne, tym dłużej trwała choroba metaboliczna.
To może oznaczać, że włókniaki rozwijają się równolegle z postępującą insulinoopornością i hiperglikemią. Innymi słowy: skóra może odzwierciedlać procesy metaboliczne zachodzące "po cichu" w organizmie.
Wygląd włókniaków nie ma znaczenia. Liczy się sama ich obecność
Badacze przeanalizowali także charakter zmian – ich liczbę, kolor, wielkość czy sposób uszypułowania. Wynik? Żaden z tych parametrów nie był powiązany z większym lub mniejszym ryzykiem cukrzycy.
To dobra wiadomość, ale też ważny sygnał świadczący o tym, że nawet pojedynczy włókniak może być istotny klinicznie, nie ma znaczenia, czy zmiana jest jasna, ciemna, duża czy drobna oraz że liczne skupiska nie są "bardziej groźne” niż pojedyncze.
Każda osoba z włókniakami – niezależnie od ich wyglądu – powinna być oceniona pod kątem zaburzeń glikemii.
Kto jest najbardziej narażony? Włókniaki często idą w parze z innymi zaburzeniami
Choć w badaniu nie potwierdzono jednoznacznego związku między masą ciała a cukrzycą u pacjentów z włókniakami, większość chorych ważyła ponad 60 kg. U wielu obecne były też inne schorzenia metaboliczne, w tym:
nadciśnienie,
dyslipidemia,
otyłość brzuszna,
acanthosis nigricans.
Acanthosis nigricans, czyli charakterystyczne ciemnienie i pogrubienie skóry, jest jednym z najbardziej znanych markerów insulinooporności. Jak podkreślają autorzy, wykazanie współistnienia acanthosis nigricans i włókniaków może wskazywać na poważniejsze odchylenia metaboliczne.
Dlaczego włókniaki mogą być powiązane z cukrzycą? Naukowcy mają hipotezę
Jedna z najbardziej prawdopodobnych teorii zakłada, że przewlekła hiperinsulinemia – czyli długotrwale podwyższony poziom insuliny – pobudza receptory IGF-1 znajdujące się w fibroblastach. To prowadzi do nadmiernego rozrostu tkanki łącznej i powstawania akrochordonów.
Jak opisuje zespół badawczy, nadmierna stymulacja receptorów insulinowych i IGF-1 może odgrywać kluczową rolę w powstawaniu akrochordonów.
W praktyce oznacza to jedno: włókniaki mogą być pierwszym, widocznym na skórze sygnałem insulinooporności, która często przez lata nie daje wyraźnych objawów.
Potwierdź zapis
Sprawdź maila, żeby potwierdzić swój zapis na newsletter. Jeśli nie widzisz wiadomości, sprawdź folder SPAM w swojej skrzynce.
Coś poszło nie tak