
Spis treści
- Co to jest „wypalenie zawodowe” z medycznego punktu widzenia?
- Kto decyduje o wydaniu L4 i jakie są kryteria prawne?
- Czy „wypalenie zawodowe” samo w sobie jest podstawą do L4?
- Jakie obowiązki ma pracodawca wobec zdrowia psychicznego pracowników?
- Ochrona zatrudnienia podczas L4 z powodu problemów psychicznych
- Podstawowe wskazówki dla pracownika i pracodawcy
W ostatnich latach temat zdrowia psychicznego w miejscu pracy stał się bardzo istotny. Rosnąca liczba osób zgłaszających problemy związane ze stresem, lękiem czy wypaleniem zawodowym rodzi pytania natury prawnej: czy „wypalenie” może być podstawą zwolnienia lekarskiego (L4)? Jakie obowiązki w tym zakresie ma pracodawca? Jakie prawa ma pracownik korzystający z L4 z powodu problemów ze zdrowiem psychicznym?
Co to jest „wypalenie zawodowe” z medycznego punktu widzenia?
Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) wprowadziła pojęcie „burn-out” do Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób ICD-11 jako zjawisko zawodowe. WHO definiuje je jako syndrom wynikający z przewlekłego stresu w pracy, charakteryzowany przez: wyczerpanie energii, dystansowanie się od pracy lub negatywizm związany z pracą, obniżenie efektywności zawodowej.
WHO zaznacza jednak wyraźnie, że burn-out nie jest klasyfikowany jako choroba. Z punktu widzenia praktyki lekarskiej oznacza to, że „wypalenie” samo w sobie jest syndromem wynikającym z warunków pracy, a nie odrębną jednostką chorobową. W praktyce klinicznej wypaleniu często towarzyszą rozpoznania psychiatryczne – takie jak zaburzenia adaptacyjne, depresja czy zaburzenia lękowe – które już są uznawane za choroby i mogą stanowić podstawę do wystawienia zwolnienia lekarskiego.
Kto decyduje o wydaniu L4 i jakie są kryteria prawne?
Prawo do wydawania zaświadczeń o czasowej niezdolności do pracy (L4) przysługuje lekarzowi, który po badaniu ocenia, czy pacjent jest czasowo niezdolny do pracy. Od 2018 r. zwolnienia wystawiane są w formie elektronicznej (e-ZLA) i lekarz przesyła je bezpośrednio do ZUS. Decyzję o przyznaniu L4 podejmuje lekarz na podstawie stanu zdrowia pacjenta, a nie pracodawca.
Prawo do świadczeń (np. zasiłku chorobowego) uzależnione jest od stwierdzonej niezdolności do pracy i spełnienia warunków określonych w ustawie o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa.
Czy „wypalenie zawodowe” samo w sobie jest podstawą do L4?
Krótka odpowiedź brzmi: nie w sensie automatycznego i jednoznacznego rozpoznania. WHO w ICD-11 traktuje burn-out jako zjawisko zawodowe, a nie chorobę. W praktyce można mówić o tym, że występują trzy sytuacje:
- wypalenie jako jedyne rozpoznanie – jeśli lekarz ograniczy się do stwierdzenia „wypalenia”, takie zwolnienie może być trudniejsze do obrony przy kontroli ZUS;
- wypalenie jako źródło choroby – najczęstsze rozwiązanie. Lekarz diagnozuje zaburzenie psychiczne (np. depresję, zaburzenia adaptacyjne) i wskazuje, że przyczyną jest wypalenie. Zwolnienie lekarskie opiera się wtedy na uznanym kodzie chorobowym,
- wypalenie jako element objawów – nawet jeśli nie jest zakodowane jako choroba, towarzyszące mu symptomy (wyczerpanie, bezsenność, problemy z koncentracją) mogą uniemożliwiać wykonywanie pracy. Lekarz może wówczas wystawić L4, stosując odpowiedni kod.
ZUS może jednak kwestionować zwolnienie oparte wyłącznie na wypaleniu, jeśli nie będzie ono powiązane z jednostką chorobową i dokumentacją medyczną. W praktyce rośnie liczba zwolnień lekarskich wystawianych z powodu zaburzeń psychicznych, co potwierdza skalę problemu. Zobacz: Coraz więcej zwolnień lekarskich z powodu zaburzeń psychicznych i zaburzeń zachowania
Jakie obowiązki ma pracodawca wobec zdrowia psychicznego pracowników?
Kodeks pracy nakłada na pracodawcę obowiązek ochrony zdrowia i życia pracowników, w tym zapewnienia bezpiecznych i higienicznych warunków pracy - mówi o tym art. 207 § 2 Kodeksu pracy. Pracodawca ma także obowiązek przeciwdziałać mobbingowi i dyskryminacji. W praktyce oznacza to konieczność:
- przeprowadzania oceny ryzyka psychospołecznego,
- przeciwdziałania nadmiernemu obciążeniu pracą, mobbingowi i dyskryminacji,
- umożliwienia pracownikom korzystania z programów wsparcia (np. pomoc psychologiczna, szkolenia, konsultacje).
Pracodawca, który nie wywiązuje się z obowiązku dbania o zdrowie psychiczne pracowników, naraża się na konsekwencje prawne. W przypadku udowodnienia, że zaniedbania przyczyniły się do rozstroju zdrowia pracownika, może zostać zobowiązany do wypłaty odszkodowania lub zadośćuczynienia. Dodatkowo brak działań w tym obszarze wpływa negatywnie na wizerunek firmy i może obniżać jej atrakcyjność na rynku pracy.
Ochrona zatrudnienia podczas L4 z powodu problemów psychicznych
Pracownik na zwolnieniu lekarskim korzysta z ochrony przewidzianej w Kodeksie pracy – co do zasady pracodawca nie może wypowiedzieć mu umowy o pracę w czasie usprawiedliwionej nieobecności (art. 41 Kodeksu pracy).
Wyjątki są ściśle określone, np. likwidacja lub upadłość zakładu pracy. Należy jednak pamiętać, że długotrwała niezdolność do pracy może w wyjątkowych sytuacjach prowadzić do rozwiązania stosunku pracy na podstawie art. 53 Kodeksu pracy (rozwiązanie bez wypowiedzenia po określonym okresie niezdolności).
Podstawowe wskazówki dla pracownika i pracodawcy
Jeśli, jako pracownik, odczuwasz symptomy wypalenia zawodowego, pierwszym krokiem powinno być skonsultowanie się z lekarzem. To specjalista oceni, czy Twoje objawy uzasadniają wystawienie zwolnienia lekarskiego i zaproponuje odpowiednią formę leczenia. Warto również dbać o dokumentowanie wizyt i zaleceń lekarskich. Taka dokumentacja może okazać się niezwykle istotna w przypadku ewentualnej kontroli ze strony ZUS i stanowi dodatkowe zabezpieczenie dla pracownika.
Natomiast pracodawca powinien podejmować działania profilaktyczne, które zmniejszają ryzyko wystąpienia wypalenia wśród pracowników. Mogą to być szkolenia dotyczące radzenia sobie ze stresem, regularna ocena ryzyka psychospołecznego czy wprowadzanie rozwiązań wspierających równowagę między życiem zawodowym a prywatnym. Równie ważne jest poważne traktowanie wszelkich sygnałów od pracowników dotyczących przeciążenia czy problemów psychicznych. Pracodawca powinien zapewniać im poufne wsparcie i stworzyć przestrzeń, w której otwarte mówienie o trudnościach nie będzie powodem do stygmatyzacji.
Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy
Ustawa z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa
Zakład Ubezpieczeń Społecznych – informacje o e-ZLA i zasadach zwolnień lekarskich
WHO – Burn-out an "occupational phenomenon": International Classification of Diseases (ICD-11)