Spis treści
Młodzieńczy parkinsonizm różni się od typowej postaci choroby Parkinsona przede wszystkim wiekiem wystąpienia objawów. Najczęściej związany jest z czynnikami genetycznymi – mutacjami w określonych genach (np. PARK2, PINK1, DJ-1), które zaburzają prawidłowe funkcjonowanie neuronów produkujących dopaminę. Zdarza się też, że wczesne objawy wywołują inne choroby układu nerwowego lub czynniki środowiskowe.
Objawy młodzieńczego parkinsonizmu mogą zmylić
Pierwsze symptomy bywają subtelne i łatwo je pomylić z innymi problemami zdrowotnymi czy nawet… brakiem kondycji. To m.in.:
- niewielkie drżenie dłoni lub palców,
- spowolnienie ruchów,
- sztywność mięśni,
- trudności w utrzymaniu równowagi,
- zmiana charakteru pisma (tzw. mikrografia).
Zdarza się, że pojawiają się również objawy pozaruchowe. Może to być zmęczenie, obniżony nastrój, problemy ze snem. Ponieważ choroba jest rzadka w tej grupie wiekowej, młodzi pacjenci często trafiają od lekarza do lekarza, zanim padnie prawidłowa diagnoza.
Diagnoza i leczenie młodzieńczego parkinsonizmu
Rozpoznanie opiera się na dokładnym badaniu neurologicznym, historii choroby oraz badaniach obrazowych (np. rezonansie magnetycznym), które mają wykluczyć inne przyczyny dolegliwości. W niektórych przypadkach wykonuje się też testy genetyczne.
Leczenie polega głównie na stosowaniu leków zwiększających poziom dopaminy w mózgu lub naśladujących jej działanie. Ciekawostką jest to, że u młodych pacjentów leki te często działają bardzo dobrze, ale z czasem mogą powodować dyskinezy – mimowolne, nieskoordynowane ruchy. Dlatego lekarze starają się indywidualnie dobierać terapię, aby opóźnić pojawienie się działań niepożądanych.
Życie z młodzieńczym parkinsonizmem
Diagnoza w tak młodym wieku jest ogromnym wyzwaniem – to czas nauki, wchodzenia w dorosłość, planowania przyszłości. Choroba może wymagać zmian w codziennym funkcjonowaniu, ale odpowiednie leczenie, rehabilitacja i wsparcie psychologiczne pozwalają wielu pacjentom utrzymywać aktywny tryb życia przez długie lata.
Nie bez znaczenia jest także rola środowiska – rodziny, przyjaciół, szkoły czy miejsca pracy. Zrozumienie choroby i jej ograniczeń to klucz do tego, by młody człowiek z parkinsonizmem mógł rozwijać się na swoich warunkach, a nie wyłącznie pod dyktando choroby.
Dlaczego warto mówić młodzieńczym parkinsonizmie częściej?
Młodzieńczy parkinsonizm jest rzadki, ale im szybciej zostanie rozpoznany, tym większe są szanse na skuteczne kontrolowanie objawów i zachowanie dobrej jakości życia. Wczesna diagnoza to także szansa na wdrożenie terapii wspomagających – od fizjoterapii po ćwiczenia mózgu – które mogą spowolnić postęp choroby.
Potwierdź zapis
Sprawdź maila, żeby potwierdzić swój zapis na newsletter. Jeśli nie widzisz wiadomości, sprawdź folder SPAM w swojej skrzynce.
Coś poszło nie tak